Vanmorgen was het zover. Het eerste college van het jaar met natuurlijk een voorstelronde. We moesten onszelf omschrijven in één woord.
De docente had het nog niet gezegd of mijn hoofd begon al te tollen.
Hoe kon ik in zo’n kort tijdsbestek één woord vinden dat mij perfect zou omschrijven?
Ik wist het niet.
Vrij logisch ook, want ik kon niet rustig nadenken.
Dat heb ik nou altijd in dit soort nieuwe situaties.
Dan wil ik het zo graag goed doen, dat ik even kwijt ben hoe ik dat ook alweer kan doen, namelijk: gewoon mezelf zijn.
Ik bewonder hoe sommige mensen in zo’n kort tijdsbestek een praatje over zichzelf kunnen houden, zonder hakkelen of aarzelen. Alsof ze het van tevoren voorgeprogrammeerd in hun hoofd hebben en even het machientje aanzetten. “Hallo ik ben Kees en ik ga deze master doen, omdat ik…”
Nee, ik moet altijd even mijmeren.
Daar is niet altijd tijd voor in college.
Ze zouden het eens moeten aanschaffen: mijmertijd! Voor de creatieve oplossingen.
Er is ook niets mis mee, iets aarzelender over te komen.
Niet gelijk de juiste woorden te weten.
Ik hoop maar dat de docenten er doorheen kijken.
Dat zij ook wel weten, tijdens zo’n eerste bijeenkomst leer je niet iedereen gelijk kennen.
Sommige mensen omschreven zichzelf als een diesel die langzaam op gang komt en zich nu meer ontplooit of als een zoeker die niet zeker weet of dit nu de juiste keuze is wat betreft opleiding.
Dat stelde me gerust.
Mijn mededwarrelaars.
Dwarrel maar! 